★ใช่หรือไม่ว่ามนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐ★
ทุกชีวิตที่อาศัยอยู่บนโลกนี้ นับตั้งแต่มนุษย์ไปจนกระทั่งสัตว์บกสัตว์น้ำ ไม่ว่าตัวใหญ่ตัวเล็ก ถึงแม้จะแตกต่างกันที่รูปภายนอก
แต่จิตวิญญาณในนั้นเหมือนกัน ต่างก็มีน้ำจิตน้ำใจเหมือนคน
รู้จักรักชีวิตของตน รู้จักกลัว รู้สึกเจ็บปวด
ดังนั้นคนควรมีเมตตามีไมตรีต่อสัตว์ เหมือนมีต่อคนเช่นกัน ไม่ควรถือเอาความแตกต่างของร่างกาย
สังขารภายนอก เป็นข้ออ้างบั่นทอนจิตเมตตา คนเราทุกคนต้องจดจำไว้เสมอว่า
"ฟ้าเป็นผู้ให้กำเนิดชีวิต" สรรพชีวิตทั้งปวงขึ้นตรงต่อฟ้า
กระแสแห่งจิตวิญญาณย่อมส่งถึงกัน ไม่อาจแยก ไม่ว่าใครจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะดูหมิ่นเหยียดหยามกันได้
ลองคิดดูสักนิดว่า เวลาที่เราถอนผมสักเส้นหนึ่งยังรู้สึก
สะดุ้งสะเทือนไปทั้งตัว ถ้าเอาปลายเข็มแทงเบาๆ เพียงส่วนหนึ่งในร่างกาย
ไม่ต้องถึงกับทั่วทั้งร่าง ความเจ็บปวดที่ได้รับ ใครบ้างที่ทนได้
สัตว์ทุกตัวก็มีชีวิตเหมือนตัวเราเอง เลือดเนื้อก็เหมือนกัน ความเจ็บปวดทรมานจะต่างกันอย่างไร ?
ที่ยกย่องกันว่า "มนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐ" ยังมีเหตุผลไม่มากพอที่คนควรจะหยุดฆ่าหยุดกินสัตว์อื่นหรอกหรือ ? ฟ้าดินได้ให้กำเนิดชีวิตที่สูงค่าและเฉลียวฉลาด เรียกชื่อว่า "มนุษย์" แล้วให้กำเนิดชีวิตที่โง่เขลาด้อยปัญญา แล้วก็เรียกชื่อว่า "สัตว์" ทั้งมนุษย์และสัตว์ต่างต้องอยู่ร่วมกัน เหมือนครอบครัวที่มีลูกคนโตและคนเล็กไล่เรียงกันไป พี่น้องแม้จะมีความแตกต่างทางรูปร่างหน้าตาและสติปัญญา แต่ก็ยังคงเป็นพี่น้องที่รักใคร่สนิทสนมดุจเดียวกัน
คนที่หลงงมงาย เห็นแก่ตัวมักทึกทักเอาเองว่า "สวรรค์ส่งสัตว์ทั้งหลายมาให้คนกิน" คำพูดอย่างนี้มีอะไรเป็นหลักฐาน ถ้าเช่นนั้น เมื่อคนที่พูดถูกเสือจับกินน่าจะพูดว่า "สวรรค์ส่งคนมาให้เสือกิน" การดำรงชีวิตของคนมีพืชพันธุ์ธัญญาหารมากมายหลายชนิด ซึ่งมากเกินพอสำหรับใช้อาศัยดำรงชีวิต ฟ้าดินประทานให้มากมายขนาดนี้แล้ว ยังมีเหตุผลอะไรอีกที่คนเราจะไปเข่นฆ่าชีวิตสัตว์มาเป็นอาหาร.
修
道 修 心 辦 道 盡 心 ซิวเต้า ซิวซิน ปั้นเต้า จิ้นซิน บำเพ็ญธรรม
บำเพ็ญใจ(ซ่อมแซมใจ) ปฏิบัติธรรม ต้องสุดแรงใจ(สุดความสามารถ)
"ซ่อมแซมตน เห็นผิดพลาด เร่งแก้ไข กิจงานใจ ศรัทธามั่น กิจธรรมเฟื่อง
เว้นตำหนิ จ้องผิดพลาด เหล่าผองเพื่อน ธรรมจึงเคลื่อน รุดหน้าไป
ด้วยใจเรา"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น